Tal como dixemos, velaquí deixamos a carta gañadora do Concurso de Cartas de Amor e Amizade, organizado polo Equipo de Dinamización e Normalización Lingüística.
A autora, como mencionamos na entrada anterior deste blog, é Marta León.
Querido eu:
Hai tempo que non sentamos a falar un a carón do outro: corpo e conciencia, dúas partes esenciais dun mesmo ser. Hai tempo que tratas de vivir sen min como se iso non implicase perderte a ti mesmo, por que?
Por que choras? Que te aflixe?
Ás veces sinto o teu medo e a túa dor mentres deslizas o coitelo sobre a pel. Coma un neno pequeno busca a protección da súa nai, ti, vello amigo, acodes ó breve alivio que che proporciona o filo. Pechas os ollos e foxes instantaneamente da realidade, mais os choros da túa nai, implorándote que vaias comer dende o outro lado da porta, devólvente aquí e agora.
Onde quedou aquel rapaz feliz, sempre capaz de facer fronte ás adversidades e que adicaba a súa vida a axudar aos demais por velos tamén sorrir? Que foi del? A túa familia estraña esas apertas sen motivo, aquelas cálidas e longas conversas onde o tempo semellaba deterse.
Recordas que día é hoxe?
Din que é o día dos namorados, o día do amor.
Canto hai que non te dás amor?
Érguete, veña, é hora. É hora de que comeces a aceptarte, de que mostres a túa fortaleza ó mundo. Érguete, hoxe é o día de saír da penumbra e volver en ti.
Mírate ó espello: velos cortes? Ves ese corpo desnutrido, case sen vida? É iso amor? É aceptación? Ou é acaso covardía?
Inda son quen de lembrar os teus ollos brillantes, alumeados polo desexo de vivir e acadar as túas metas. Loita, loita por quen amas e polos teus propósitos como un día fixeches. Valórate
e se íntegro a ti mesmo.
Simplemente... Ámate.
Hai tempo que non sentamos a falar un a carón do outro: corpo e conciencia, dúas partes esenciais dun mesmo ser. Hai tempo que tratas de vivir sen min como se iso non implicase perderte a ti mesmo, por que?
Por que choras? Que te aflixe?
Ás veces sinto o teu medo e a túa dor mentres deslizas o coitelo sobre a pel. Coma un neno pequeno busca a protección da súa nai, ti, vello amigo, acodes ó breve alivio que che proporciona o filo. Pechas os ollos e foxes instantaneamente da realidade, mais os choros da túa nai, implorándote que vaias comer dende o outro lado da porta, devólvente aquí e agora.
Onde quedou aquel rapaz feliz, sempre capaz de facer fronte ás adversidades e que adicaba a súa vida a axudar aos demais por velos tamén sorrir? Que foi del? A túa familia estraña esas apertas sen motivo, aquelas cálidas e longas conversas onde o tempo semellaba deterse.
Recordas que día é hoxe?
Din que é o día dos namorados, o día do amor.
Canto hai que non te dás amor?
Érguete, veña, é hora. É hora de que comeces a aceptarte, de que mostres a túa fortaleza ó mundo. Érguete, hoxe é o día de saír da penumbra e volver en ti.
Mírate ó espello: velos cortes? Ves ese corpo desnutrido, case sen vida? É iso amor? É aceptación? Ou é acaso covardía?
Inda son quen de lembrar os teus ollos brillantes, alumeados polo desexo de vivir e acadar as túas metas. Loita, loita por quen amas e polos teus propósitos como un día fixeches. Valórate
e se íntegro a ti mesmo.
Simplemente... Ámate.
No hay comentarios:
Publicar un comentario